Wyniki ostrowskiego dyktanda

Ostrowskim Mistrzem Ortografii 2007 została pani Iwona Kietlińska i wygrała cyfrowy aparat fotograficzny.
A oto wyniki dyktanda:

Lp.	Imię i nazwisko	błędów podstawowych (1)	błędów drugorzędnych (2)
1.	Kietlińska Iwona	-	4
2.	Wróbel Barbara	1	7
3.	Borowa Agnieszka	2	3
4.	Gałązka Natalia	3	1
5.	Żyłowska Wioletta	4	6
6.	Zawadzka Anna	4	6
7.	Rutkowski Mateusz	4	10
8.	Żmijewska Magdalena	5	3
9.	Kowalewska Magdalena	5	6
10.	Walczak Anna	5	7
11.	Gocłowska Justyna	5	9
12.	Zawadzka Katarzyna	6	4
13.	Szymańska Katarzyna	10	1
14.	Przybyłowski Damian	10	2
15.	Skarzyńska Emila	10	4
16.	Długołęcka Iwona	12	2
17.	Rybakiewicz Anna	13	4
18.	Potomska Dominika	14	2
19.	Skłodowska Aneta	14	3
20.	Jakubik Ewelina	14	15

1 - to błąd przeciwko zasadom pisowni z „rz”, „ż”, „ó”, „h”, „ch” i „nie” z czasownikami,
2- pisownia łączna i rozłączna, duża i mała litera, końcówki, pisowna wyrazów obcych.
Komsja oceniła, ale nie brała pod uwagę interpunkcji.

Wręczenia nagród dla wszystkich uczestników nastąpi 19. marca b.r. o godz. 18:00 na spotkaniu z cyklu „Poniedziałkowe Spotkania ze Sztuką”. Zapraszamy i zachęcamy do udziału w II Dyktandzie za rok.

Poniżej prezentujemy pełny tekst dyktanda:
Ryszard Kapuściński w książce „Podróże z Herodotem”, dzieląc się wrażeniami reportażysty, napisał zdumiewające zdania o Hindusach, z którymi zetknął się w Indiach.
Otóż pół miliarda ludzi, nie znając angielskiego, porozumiewa się ze sobą mnóstwem rodzimych języków swego kraju. Dla nich język to twarz i dusza. Swoją tożsamość określają poprzez swój język i w jego obronie gotowi byliby oddać życie, spalić się na stosie.
Przeczytawszy o tym, zadałem sobie pytanie, czy mnie stać byłoby na podobny heroizm. Któż bowiem chciałby uchodzić za tchórza czy pospolitego hultaja?
Rekompensatą ofiary niech będzie wytężony trud zgłębiania tajników mojego języka - pomyślałem - i zabrałem się do prawdziwej harówki.
Poszedłem niechybnie do księgarni naukowej, lecz - jak się wkrótce przekonałem - miałem pecha.
Arcymiła blondynka o twarzy cherubinka oznajmiła, że książka, której tak pożądam, była jeszcze wczoraj, ale wszystkich jej egzemplarzy zażądał pewien zażywny jegomość i niepodobna mu było odmówić sprzedaży.
Lekko zażenowany, że zawracam jej głowę taką błahostką, poprosiłem, ażeby pomogła mi wskazać inną księgarnię. Niebawem dysponowałem już adresem „Papirusa”, do którego świeżo dotarł z hurtowni dodruk.
Niezniechęcony tym, że muszę wziąć taxi, już w kwadrans mknąłem zielonożółtym mercedesem w szpalerze różaneczników i tui, mijając nierzadkich o tej porze przechodniów, by znaleźć się w hipernowoczesnym „Papirusie”. Tam bez kłopotów kupiłem nowo wydany „Słownik ortograficzny języka polskiego”.
Będąc w pełni usatysfakcjonowanym posiadaczem, pogrążyłem się w hipermarzeniach, że już w okamgnieniu mogę zostać mistrzem ortografii. Chyżo zacząłem ćwiczyć się w pisaniu opowieści o pierzastej piegży przeżuwającej minibefsztyki ze szczeżui albo o zszarzałym niedźwiedziu zażerającym rostbef z rzeżuchy.
Swój głód zaspokajałem chrupkimi herbatnikami, przegryzając chałwą. Półgłosem powtarzałem: „Przez ciernie do gwiazd” i tak, upajając się własnym hartem ducha, nie usłyszałem krzyku kszyka gnieżdżącego się w bukszpanie za oknem.
Oby nie zgubiło mnie tylko pyszałkostwo!